യുദ്ധം

നിരായുധരായ മനുഷ്യർക്കു നേരെയുള്ള വയറസ്സിന്റെ ആക്രമണം തികച്ചും പരിഹാസനീയമാണ്… അങ്ങ് അല്പം കൂടി ഒന്നു ക്ഷമിച്ചാലും . ഞങ്ങൾ ആയുധധാരികളാവാൻ കാത്തിരിക്കൂ… നമുക്ക് ധാർമ്മികമായ് യുദ്ധം ആരംഭിക്കാം… മനുഷ്യർ ആയുധധാരികളായാൽ തികച്ചും വിനാശകരമാവുമെന്ന അങ്ങയുടെ ധാരണയെ ഞാൻ ശരി വെക്കുന്നു എന്നും അങ്ങയുടെ അറിവിലേക്ക് കൂട്ടിച്ചേർക്കുന്നു.

രഹസ്യ കലവറ

എന്തിനും ഒരു തുടക്കവും ഒടുക്കവും ഉണ്ട് എന്നത് മനുഷ്യന്റെ സ്ഥാപിതമായ കാഴ്ചപ്പാടാണ് .ഒരു പക്ഷെ അത് തന്നെയാവാം നമ്മുടെ പരിമിതികളെ സൃഷ്ടിക്കുന്നതിന് കാരണമായത്.. തുടക്കവും ഒടുക്കവും എന്നതിന് പകരം മറ്റെന്തോ കാഴ്ചപ്പാടാണ് നാം ഉണ്ടാക്കേണ്ടത് എന്ന് തോന്നുന്നു…

അതിവേഗത

കൃഷിയിടങ്ങൾ പൂർണ്ണമായും ഇല്ലാതാവുന്നൊരു കാലം വന്നാൽ എന്തു ചെയ്യും… എങ്ങനെ ഭക്ഷണം ലഭ്യമാക്കും ..മനുഷ്യൻ തല പുകഞ്ഞു ആലോചിക്കും.. ജി എം ക്രോപ്സ് എവിടെ സാധ്യമാക്കും. ഇടങ്ങളില്ല.. ഒടുക്കം അവൻ ഒരു സിറിഞ്ചിലേക്ക് തന്റെ ഭക്ഷണങ്ങളെ ദ്രാവക രൂപത്തിൽ നിർമിക്കും . ആ ദ്രാവകം ഒരോ മനുഷ്യന്റേയും ആയുഷ്ക്കാലം പൂർണമാക്കും … ആ കാലം വിദൂരമാണോ ?

മനുഷ്യ മസ്തിഷ്ക്കത്തിന്റെ സഞ്ചാരം

എവിടെ പോവുന്നു. ഞാൻ അതാ ആർക്കും ദർശിക്കാൻ സാധിക്കാത്ത മറ്റൊരു ഡയമൻഷനിലേക്ക് .. എങ്ങനെ ?. മനസ്സുകൊണ്ട് . മനുഷ്യന് ഇപ്പോൾ സാധ്യമാവുന്നത് അത് മാത്രമാണ്.. അത് നോക്കൂ. നമുക്ക് മുന്നിലെ ആകാശത്തിലെ ആ ഇരുട്ട് ..അത് ഏതോ പൂർണ്ണതയുടെ എറ്റവും ചെറിയ ഭാഗം മാത്രമാവാം.. അതിന്റെ പൂർണ്ണ രൂപം ദർശിക്കുവാൻ മനസ്സുകൊണ്ട് മാത്രമേ സാധിക്കൂ. ആ പൂർണ്ണ രൂപത്തിനപ്പുറത്ത് മറ്റേതോ ജീവചാലങ്ങൾ വസിക്കുന്നുണ്ടാവാം. ഒരു പക്ഷെ അവർ നമ്മെ കാണുന്നുണ്ടാവാം.. ചിലപ്പോൾ അവരെ സമ്പന്ധിച്ചിടത്തോളം നാം വയറസ്സിനോളം ചെറുതായിരിക്കാം…അല്ലങ്കിൽ കാണാൻ സാധിക്കാത്ത വിധത്തിലുള്ള ജൈവമണ്ഡല സ്ഥിതി ആയിരിക്കാം.. മനുഷ്യന് തന്റെ നഗ്നനേത്രങ്ങൾ കൊണ്ട് സൂക്ഷ്മ കണികയെയും വലിയ കണികയേയും ദർശിക്കുവാൻ സാധിക്കുന്നില്ല. സാങ്കേതിക വിദ്യകൾ കൊണ്ട് ചില സൂക്ഷമ കണികകളെ മനുഷ്യന് ദർശിക്കാൻ കഴിഞ്ഞതു പോലെ വിദൂരതയിലെ വലിയ വസ്തുക്കളെയും ദർശിച്ചു… എന്നാൽ ഏറ്റവും അടുത്തുള്ള വലിയ വസ്തുവിനെ നമുക്ക് ദർശിക്കുവാൻ സാധിക്കുന്നില്ല.. എങ്കിലും പലതും അറിയുന്നു മനസ്സിലാക്കുന്നു… അങ്ങനെ മനസ്സിലാക്കുന്നവർ ഈ ലോകത്ത് ചുരുക്കം ചിലർ മാത്രം.. അവർ വ്യത്യസ്തരാണ്…

നാളെയുടെ വാഗ്ദാനം

“ചെലോൽത് റെഡ്യാവും ചെലോൽത് റെഡ്യാവൂല… ന്റേത് ശര്യായില്ല്യ.. അയ്ന് ഇൻ ക്യൊരു കൊയ്പ്പൊല്ല്യ”മലപ്പുറത്തെ നാലാം ക്ലാസ്സുകാരനായ ഫായിസിന്റെ ഏറെ ചിന്തിപ്പിക്കുന്ന ഈ വാക്കുകൾ ഏറെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു.. മലബാറിന്റെ തനതായ ഭാഷയിൽ വീഡിയോ അവതരിപ്പിച്ച ഫായിസിന് എന്റെ ഹൃദയം നിറഞ്ഞ അഭിനന്ദനങ്ങൾ..

അന്ധതയും അനന്തതയും

കോളേജിന്റെ സെമിനാർ ഹാളിൽ നിറഞ്ഞ സദസ്സ് . ആ സദസ്സിൽ ശാസ്ത്രാ അധ്യാപകരും ശാസ്ത്ര ഗവേഷകരും ഞാനടക്കമുള്ള ശാസ്ത്രവിദ്യാർത്ഥികളുമാണ്. വേദിയിൽ ഏറെ പ്രശസ്തനായ ഒരു ശാസ്ത്രജ്ഞൻ പ്രസംഗിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് … അദ്‌ദേഹത്തിന്റെ ഗവേഷണങ്ങളായിരുന്നു പ്രധാന വിഷയം… അതേ തുടർന്നു വിദ്യാർഥികൾക്ക് അദ്ദേഹവുമായ് സംസംസാരിക്കുവാനുള്ള അവസരവും ഉണ്ട് .. മൈക്ക് സദസ്സിലെ വിദ്യാർത്ഥികൾക്കിടയിലേക്ക് കൊണ്ടു വന്നു. താത്പര്യമുള്ളവർക്ക് സംശയങ്ങൾ ചോദിക്കാം.. പലരും ചോദ്യങ്ങൾ തുടങ്ങി. ചോദ്യങ്ങളെല്ലാം അദ്ദേഹം നടത്തിയ ഗവേഷണത്തെ കുറിച്ചായിരുന്നു.. ഒന്നും ചോദിക്കേണ്ടയെന്ന് കരുതി ഞാൻ സമാധനപരമായ് ഇരിക്കുകയായിരുന്നു.. ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിച്ചവരെല്ലാം റാങ്കുകൾ വാങ്ങിക്കൂട്ടിയ വിദ്യാർത്ഥികളായിരുന്നു….എല്ലാ ചോദ്യങ്ങൾക്കും അദ്ദേഹം ഉത്തരം പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.. മൈക്ക് ഒരു മിന്നായം പോലെ എന്റെ മുന്നിലുടെ ഓടി . പെട്ടന്ന് ഞാനെഴുന്നേറ്റു . മൈക്ക് എന്റെ കൈകളിൽ യാതൊരു പരിഭവം കൂടാതെ വന്നു..” സർ ദൈവം ഉണ്ടെന്നും ഇല്ലന്നുമുള്ള വാദങ്ങൾ നിലനിൽക്കെ ഒരു ശാസ്ത്രജ്ഞനെന്ന നിലയ്ക്ക് അങ്ങയുടെ വാദം എന്താണ് ?” ഒരു നിമിഷം സദസ്സ് നിശബ്ദമായ് .. യാതൊരു സന്ദേഹവുമില്ലാതെ ഞാൻ ഉത്തരത്തിനായ് കാത്ത് നിന്നു …കേട്ടയുടനെ നല്ല ചോദ്യം അഭിനന്ദനം എന്നു പറഞ്ഞു അദ്ദേഹം കയ്യടിച്ചു.. സദസ്സ് അത് കേട്ട് കയ്യടിച്ചു.. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആ കയ്യടിയിൽ നിന്നു തന്നെ ഉത്തരം എനിക്ക് വ്യക്തമായിരുന്നു.. സദസ്സിലെ അധ്യാപകരും ശാസ്ത്ര ഗവേഷകരും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉത്തരം ആകാംഷയോടെ കേട്ടിരുന്നു. ചിലർക്ക് ആശങ്കയുമുണ്ടായിരുന്നു.. മതവാദികളും അനുയായികളും ആ സദസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.. അതിലെ അനുയായികളായ ചില സഹപാഠികൾ പ്രോഗ്രാം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ എന്നോട് രോഷം പ്രകടിപ്പിച്ചു. അവർക്കുള്ള എന്റെ ഒരൊറ്റ ഉത്തരം ഇതായിരുന്നു. ” നിങ്ങൾ ദൈവത്തിൽ അന്ധമായ് വിശ്വസിക്കുന്നവർ ആണ് . എന്നാൽ ഞാൻ ദൈവത്തെ അന്വേഷിച്ചുകോണ്ടേയിരിക്കുന്നവളും ..അവ തമ്മിലുള്ള അന്തരത്തിൽ നിന്നാണ് സ്യഷ്ടിക്കപ്പെടുന്നവയും സൃഷ്ടാവും തമ്മിലുള്ള അനന്തതയെന്തന്ന് ഒരു മനുഷ്യൻ ഉൾക്കൊള്ളേണ്ടത്. ആ അന്വേഷണമാണ് ഓരോ യാത്രയും തുടങ്ങുന്നതിനും അവസാനിക്കുന്നതിനും അത് ചാക്രികമായ് തുടരുന്നതിനും കാരണമാവുന്നത്..എന്തിനെയാണോ നിങ്ങൾക്ക് അടുത്തറിയേണ്ടത് അവയെ അന്വേഷിക്കുക.” എന്റെ ഉത്തരത്തിന് സഹപാഠി രോഷം മാത്രമാണ് മറുപടിയായ് തന്നത്.. ഒരു നറു പുഞ്ചിരിയോടെ ഞാൻ ആ രോഷം ഏറ്റു വാങ്ങി.. എങ്കിലും ഒരു പരാതി ആ സഹപാഠിക്കു ഞാൻ നൽകി.. “ചോദ്യങ്ങൾ ചോദ്യക്കേണ്ടയിടത്ത് നിന്ന് ചോദിക്കാതെ രഹസ്യമായ് ചോദിക്കുന്നത് നിങ്ങൾ നിങ്ങളിൽ പ്പോലും വിശ്വസിക്കുന്നില്ല എന്നതിന്റെ തെളിവാണ്. ” ..എന്റെ ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരം ആ സദസ്സിൽ ബഹു : ശാസ്ത്രജ്ഞൻ വ്യക്തമാക്കിയിരുന്നു… അദ്ദേഹം പങ്കെടുത്ത ലോകോത്തര ശാസ്ത്ര ചർച്ചകളിൽ പോലും ഇത്തരം ചർച്ചകൾ നടന്നിട്ടുണ്ടെന്ന് അഭിസംബോദന ചെയ്ത് കൊണ്ടായിരുന്നു അദ്ദേഹം ഉത്തരം വ്യക്തമാക്കിയത്…(തുടരും )

ശക്തി നമ്മളിൽ

നാം നമ്മിൽ തന്നെയാണ് വിശ്വസിക്കേണ്ടത്. നമ്മളിൽ തന്നെയാണ് ഊർജ്ജവും ശക്തിയുമുള്ളത്.. ആ ഊർജ്ജത്തെ പല രൂപത്തിലാക്കുവാൻ നമുക്ക് തന്നെ സാധിക്കും.. ഒരിക്കലും നശിക്കുകയില്ല. എന്നാൽ ഏതെങ്കിലും ഒരു കോണിൽ മാത്രം ചിന്തിക്കുന്നവർക്ക് ആ ഊർജത്തെ പല രൂപത്തിലാക്കുവാൻ സാധിക്കാതെ ജനനം മുതൽ മരണം വരെ വ്യത്യസ്തതകളില്ലാതെ ഒരേ രൂപത്തിലുള്ള ഊർജ്ജമായ് തുടരും, . ആ രൂപം പരാജയമാണ്

ചിന്താശേഷി

ഏതോ ഒരു ശക്തി ഈ ലോകത്ത് ഉണ്ടെന്ന് നിങ്ങൾ വിശ്വസിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ മനുഷ്യന്റെ കുടില തന്ത്രങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ ആ ശക്തി ചെറുതാണെന്ന് ധരിക്കരുത്…. നിങ്ങളുടെ വിശ്വാസങ്ങൾ ഏതെങ്കിലുമൊരു കൂടാരത്തിൽ ഒതുങ്ങുന്നവയും ആവരുത്.. ആ ശക്തി ഒരു കൂടാരത്തിൽ ഒതുങ്ങുവാൻ കഴിയുന്നവനാണെന്ന് നിങ്ങൾ വിശ്വസിക്കുന്നുവെങ്കിൽ നിങ്ങൾ ചിന്തിക്കുവാൻ ശേഷിയില്ലാത്ത വെറും മനുഷ്യരൂപങ്ങൾ മാത്രമാണ് ..

കരുത്ത്

ഉറങ്ങുന്നില്ലേ ?
ഇല്ല ഉറങ്ങില്ല
അതെന്താ?
രാത്രിയെ പകലാക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു…
എങ്ങനെ ?
നിശബ്ദമായിരുന്ന് കണ്ണ് തുറന്ന് വയ്ക്കുക…. പകൽ വെളിച്ചത്തിലേക്ക് മനസ്സ് തുറക്കുക…
അത് സാധ്യമാണോ?
സാധ്യമാണ്…അസാധ്യമെന്ന് തോന്നുന്നത് പകലിനെ രാത്രിയാക്കുവാനുള്ള നിങ്ങളുടെ ആഗ്രഹം കൊണ്ടാണ്…

Continue reading “കരുത്ത്” →

അന്തരംഗം പലവിധം

കർമ്മം യോഗത്തിനായ് കൊണ്ട് ചെയ്യുന്നവൻ കർമ്മയോഗിയെങ്കിലും കർമ്മമെന്തെന്ന് നിജപ്പെടുത്താനാവില്ലയീവൈവിധ്യമാം ഖണ്ഡിത മാനവവിശ്വത്തിൽ..
സ്പഷ്ടമാം വ്യാഖ്യാനമില്ല മാനവൻ അന്തരംഗത്തിനെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞുകൊൾക..
. ദൃശ്യമാം കൗതുകമാം വിശ്വത്തിനോടഭിനിവേശം കുതിക്കുകയില്ലങ്കിലോലത് മൃഗീയതയെന്നുമറിഞ്ഞുകൊൾക

മാറ്റം

പാറൂ. അച്ഛമ്മയാണ് എന്നെ ഏറെയും അങ്ങനെ വിളിച്ചിരുന്നത്… അന്നൊന്നും ആ പേരിനെ ഞാൻ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല… പിന്നീടെപ്പോഴോ ആ പേരിനെ ഞാൻ സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങി….. ആ പേരിൽ ഒരു പാട് നിഷ്ക ളങ്കരായ കഥാപാത്രങ്ങൾ ഇഴുകി ചേർന്നതുകൊണ്ടാവാം ഞാനതിനെ സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങിയത്… പാറു നീ വിളക്ക് കത്തിക്കുന്നില്ലേ… സന്ധ്യയായി… അചഛമ്മക്ക് ആ ചോദ്യം ഒരു അധികാരം ആയിരുന്നു…. ഓടി ചെന്ന് വെള്ളം കോരി കുളിച്ച് അരയോളമുള്ള മുടി മെടഞ്ഞ് ഒരു ഉടുപ്പ് ധരിച്ച് നിലവിളക്ക് എടുത്ത് അതിൽ എണ്ണയൊഴിച്ച് തിരിയിട്ട് കത്തിച്ച് ഉമ്മറത്ത് വെക്കും.. നാല് തിരിയിലൊന്ന് മുറ്റത്തെ തുളസിത്തറയിലും ബാക്കി മൂന്നെണ്ണം തെക്ക് വശത്തെ പുളിമരത്തിന് ചോട്ടിലെ പൂർവികൻമാരുടെ അസ്ഥിതറയിലും തെളിയിച്ചു വെക്കും… തിരിച്ചു വരുമ്പോൾ നിലത്ത് വീണ മുല്ലകൾ പെറുക്കി മെടഞ്ഞിട്ട മുടിയിൽ ചൂടും.. ഇന്ന് ആ വീട് അനാഥമാണ്…. അസ്ഥിതറ മുഴുവൻ കാട് പിടിച്ചു.. സ്വതന്ത്രമായി പടർന്ന് പന്തലിച്ചിരുന്ന മുല്ലവള്ളികൾ ഇന്ന് ഞങ്ങി ഞരുങ്ങുന്നു…
.

കൊറോണ ആധിപത്യ കാലഘട്ടത്തിലെ കുയിൽ

ഹോസ്റ്റൽ കെട്ടിടത്തിന്റെ ഏറ്റവും മുകളിലത്തെ നിലയിലെ മുറിയിൽ എന്റെ ചിന്തകളും ഫാനും ഈ കോറോണ ആധിപത്യ കാലഘട്ടത്തെ മറി കടക്കുവാൻ മത്സരത്തോടെ  ചലിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു.. മുറിയിലെ ജനൽ പടിഞ്ഞാറ് വശത്തായതിനാൽ  കൊറോണ  ആധിപത്യ കാലത്ത് ഏറെ ആസ്വദിച്ചത്
ഭൂമിയിലെ എല്ലാറ്റിനും കാരണഭൂതനായതും എല്ലാ ആധിപത്യങ്ങളുടെ സാക്ഷിയുമായ  ക്ഷമാ ശീലനായ ആ തീഗോള രൂപത്തിന്റെ അസ്തമയ നേരത്തെ ചലനവും നിറപ്പകിട്ടുകളുമാണ്.. ഓരോ ദിവസവും വിവിധ നിറക്കൂട്ടുകൾ ചാലിക്കുന്ന ആ കാഴ്ച കാണാൻ’ ചെടികളെയും   ജനലരികിൽ പരിപാലിച്ചു പോന്നു.. . അസ്തമയ സൂര്യൻ നാലു ചുവരുകൾക്കുള്ളിലേക്ക് വർണ്ണങ്ങൾ ചാലിക്കുന്ന നേരം വ്യായാമത്തിനായ് മാറ്റിവെച്ചു.. ഭൂമിയുടെ എല്ലാ സത്യങ്ങളുടെയും നിശബ്ദ സാക്ഷിയായ ആ തീഗോളത്തെ നോക്കി വ്യായാമം ചെയ്യുമ്പോൾ മനസ്സും ശരീരവും ഒരു പോലെ  ശക്തിയാർജ്ജിക്കുന്നതു പോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു..   ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ കൊണ്ട് ദർശിക്കാൻ പോലും കഴിയാത്ത , മൃത്യുവിനെ കൊണ്ടുവരുന്ന  വയറസ്സിനെ ഭയന്ന് നാൽ ചുവരുകൾക്കുള്ളിലിരുന്ന് ജനലിലൂടെ പുറം ലോകത്തിന്റെ അനന്തതയെ നോക്കിയിരിക്കുന്ന എന്നെ ,  വർഷങ്ങളോളം   മനുഷ്യനെ ഭയന്ന് ലോക്ഡൗണിൽ കഴിഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്ന പക്ഷി മൃഗാദികളുമായ് ഉപമിച്ചു പോയി.. ഭുദ്ദിയിലും ശരീരഘടനയിലും പ്രവർത്തനത്തിലും വ്യത്യസ്തമാണെങ്കിലും സ്വാതന്ത്ര്യം നിഷേധിക്കുന്ന ഏത് സാഹചര്യങ്ങളോടും പൊരുതുവാൻ എല്ലാ ജീവികൾക്കും  സാധ്യമല്ല.
നിറയെ മാങ്ങകൾ തൂങ്ങി നിൽക്കുന്ന മാവിൻ ചില്ലയിൽ കാലുകൾ ഉറപ്പിച്ച് ആരെയും ഭയമില്ലാതെ  ഏറെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ ധീരനായിരിക്കുന്ന ഒരു കുയിൽ എന്നെ നോക്കി എന്തൊക്കയോ പരിഹാസത്തോടെ പറയുന്നതുപോലെ.. ആകാശത്തിലെ സമാധാനത്തിന്റെ തൂവെള്ളയാർന്ന മേഘങ്ങൾക്ക് താഴെ വർഷങ്ങളായി എന്റെ ശ്രന്ധയിൽ പെടാതിരുന്ന  കൂട്ടമായ് പറക്കുന്ന പറവകൾ ഇന്ന് അങ്ങുമിങ്ങും  പറന്നു  ആഘോഷിക്കുന്ന ദ്യശ്യവിസ്മയത്തെ നോക്കി,   കേൾക്കാൻ ബാധ്യസ്ഥനാണെന്ന ധാർമ്മിക ബോധത്തോടെ ജനലിനരികെ അൽപം ചരിഞ്ഞിരുന്നു, മനസ്സും ചെവിയും ആ കുയിലിന്റെ സ്വരങ്ങളിലേക്ക് ചേർത്തു വച്ച് നെഞ്ചടിപ്പോടെ കേട്ടിരിന്നു….
“ഹേ മനുഷ്യ .. എത്ര നിഷ്ഠൂരമായാണ് നി കൊന്നൊടുക്കിയത്..ജീവനുള്ളവയെയെല്ലാം  നിർജ്ജീവമാക്കാനുള്ള നിന്റെ തിടുക്കം എത്ര ഭയാനകമായിരുന്നു.. ഭൂമിയിലുള്ളതും അതിനപ്പുറത്ത് തേടി കണ്ടു പിടിക്കുന്നതുമെതെല്ലാം സ്വന്തമാക്കി മാറ്റിയെന്ന അഹന്ത എത്ര പരിഹാസകരമാണ് മനുഷ്യാ! ഞങ്ങൾ നിങ്ങൾക്കായ് സുരക്ഷിതമായ ഒരു ലോകം ക്ഷതമേൽക്കാതെ നില നിർത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ
അവിടം ഞങ്ങൾക്കായ് നിങ്ങൾ കെണിയൊരുക്കിയത് ഒരിക്കലും വേദനിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല.. പകരം ദീർഘവീക്ഷണമില്ലാതെയുള്ള നിങ്ങളുടെ ജീവിത ശൈലി ഞങ്ങളിൽ ആശങ്കയുളവാക്കി..    ലയവും  താളവും ഭാവവും നിറഞ്ഞ  എന്റെ ഓരോ കൂവിവിളിയും നിങ്ങളുടെ സ്വേച്ഛാധിപത്യനെതിരെയുള്ള സമരമുറയായിരുന്നു.. ചെവി കൊള്ളാതെ പോയ ആ സമര മുറയുടെ അർത്ഥം നിങ്ങൾ ഇന്ന് തിരിച്ചറിയുന്നതിൽ ഏറെ സമാധാനം… സ്വതന്ത്രമായ ഒരു ലോകം നിങ്ങൾക്കായ് തുറന്നു തന്നപ്പോൾ  നിങ്ങൾ ഉപേക്ഷിച്ചത് സ്വന്തം ജീവിവർഗ്ഗത്തിന്റെയുമെന്ന പോലെ മറ്റു ജീവലോകത്തിന്റെയും വൈകാരികത പോലും മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്ന നിങ്ങളുടെ ഭുദ്ദിവൈഭവത്തേയാണ്…
സ്വന്തം മനുഷ്യ കുലത്തിനോടു പോലും നിങ്ങൾ നൈതികമായ് പ്രവർത്തിച്ചിരുന്നുവോ? ദിവസങ്ങളോളം പട്ടിണി കിടക്കുന്ന മനുഷ്യ കുഞ്ഞുങ്ങൾ നിങ്ങൾക്കിടയിലുണ്ടായിരുന്നില്ലേ! അവർക്കും അവകാശപ്പെട്ടിരുന്ന ഭക്ഷണത്തിന്റെ ഒരംശം പോലും എന്ത് കൊണ്ടവരിcലക്ക് എത്തി ച്ചേരുന്നില്ല. പാർക്കാൻ സുരക്ഷിതമായൊരിടം ഇല്ലാതെ ഭയത്തോടെ ലോകം മുഴുവൻ  അലഞ്ഞ അഭയാർത്ഥികൾ നിങ്ങൾക്കിടയിലുണ്ടായിരുന്നില്ലേ?. മഹാമാരി അദൃശ്യനായ് നിങ്ങളുടെ ശക്തിയെ തകർക്കുമ്പോൾ ആ സാധുക്കളിൽ നിന്നും നിങ്ങളിലേക്ക് ഏറെ അകലമില്ലന്ന് വൈകിയെങ്കിലും തിരിച്ചറിഞ്ഞുവല്ലോ തുല്ല്യനീതിയുള്ളയിടത്ത് ആ മഹാമാരി പറന്നകന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്നതും നിങ്ങൾ കാണുന്നുവോ?  ..  ഇനിയുമേറെ കാലം ഈ നാല് ചുവരുകൾക്കുള്ളിൽ നീ കഴിയണമെന്ന് ഞങ്ങൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല.  ഒരേ യുഗത്തിൽ ജനിച്ച നാം പരസ്പരം അറിഞ്ഞും സ്നേഹിച്ചും സംരക്ഷിച്ചും സഹകരിച്ചും ഏറെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ സന്തോഷഭരിതരായി കഴിയേണ്ടവരാണ്.ഈ കാലത്തേയും  തരണം ചെയ്യാൻ ഒരിക്കൽ നിന്റെ ഭുദ്ദിക്കും സ്വയം പ്രതിരോധിക്കുവാനുള്ള ശാരീരികമായ നിന്റെ കഴിവിനും സാധിക്കും.. എന്റെ മധുരമാർന്ന കൂവിവിളികൾ ഇനിയും ഒരു സമരമുറയായ് മാറാതിരിക്കാനുള്ള ഒരു ലോകത്തെ നമുക്ക് ‘സൃഷ്ടിക്കാം…ചോദിക്കുവാനും പറയുവാനുമിനിയുമേറെയുണ്ടെങ്കിലുമതിനായ്  എന്റെ ഈ ആയുസ്സ് പോലും തികയില്ല മനുഷ്യാ. ഞാൻ  പോവുന്നു”..ആത്മാർത്ഥമായ എല്ലാ ധാർമ്മിക ഉത്തരവാദിത്തം നിർവഹിച്ച് സ്വതന്ത്രമായ് ഉയരങ്ങളിലേക്ക്  ആ കുയിൽ പറന്നു… .. അസ്തമയ സൂര്യന്റെ വർണപകിട്ടുകൾ  മറഞ്ഞു പോയ നേരം നെടു വീർപ്പോടെ പതിയെ ജനൽ പാളികൾ അടച്ച് അടുത്ത സായാഹ്നത്തിനായ് ഞാൻ കാത്തിരുന്നു

വികസനം

വരണ്ട് വിണ്ടു കീറിയ മണ്ണിലേക്ക് നോക്കി അയാൾ വ്യാകുലനായി …നാഴികകൾക്കപ്പുറത്തുള്ള നദിയുടെ വറ്റാനിരിക്കുന്ന നേരിയ നീരൊഴുക്ക് അയാളുടെ മനസ്സിനെ അസ്വസ്ഥമാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു.. ഞാനെന്ത് പിഴച്ചു.. അയാൾ കൈകൾ രണ്ടും നെഞ്ചിൽ ചേർത്ത് പിടിച്ചു വിതുമ്പി. അന്തിയുറങ്ങും വരെ മണ്ണിനെ തലോടുന്ന തനിക്ക് ഒരു പുൽനാമ്പു പോലും വളർത്താൻ പ്രകൃതിയുടെ അനുമതിയില്ലാതായല്ലോ. . അധ്വാനിക്കുവാനുള്ള ചങ്കുറപ്പിൽ നിന്നായിരുന്നു അയാൾ ഈ ലോകത്തിനോടുള്ള വിശ്വാസം കെട്ടിപ്പൊക്കിയിരുന്നത് .നെടുവീർപ്പോടെ അയാൾ മണ്ണിൽ മലർന്ന് കിടന്നു അസ്തമയ സൂര്യനെ നോക്കി ക്ഷീണിതനായ് പതിയെ മയക്കത്തിലേക്ക് വീണു..വികസിത മനുഷ്യന്റെ ആധിപത്യത്ത്യത്തിന്റെ വിഴുപ്പ് വികസ്വര മനുഷ്യൻ തന്റെ തലയിൽ ചുമക്കണമെന്ന യാഥാർഥ്യം അയാൾ തിരിച്ചറിയാതെ സ്വയം ഏറ്റു വാങ്ങി…  കൊത്തിയെടുക്കാൻ ഒരു നെന്മണി പോലുമില്ലാതെ  പകൽ മുഴവൻ അലഞ്ഞ് അവശരായ പറവകൾ  മണ്ണിൽ  കിടന്നുറങ്ങുന്ന ആ മനുഷ്യന്റെ മുകളിലൂടെ  ധൃതിയിൽ കൂടണയാനായ് പറന്നു… തന്റെ സ്ഥായിയായ കർമ്മം തെറ്റിക്കാതെ സൂര്യൻ  ചക്രവാള ത്തിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങി ഭൂമി മറ്റൊരു പ്രഭാതത്തിനായ് ഒരുങ്ങി.. അഗാധമായ ഉറക്കത്തിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങിയ അയാൾ  സൂര്യന്റെ ഇളം ചൂടിൽ കണ്ണുകൾ തുറന്നു   ചുറ്റിലും നോക്കി . തന്റെ മേനിയിലെ ഒരു വിയർപ്പു തുള്ളി പോലും ഈ മണ്ണിൽ അവശേഷിക്കുന്നില്ലല്ലോ. ഇനിയെന്ത്? എങ്ങനെ? എപ്പോൾ?
ഉണങ്ങി വരണ്ട പുൽനാമ്പുകളോട് ഹൃദയം തുറന്ന് കുശലം ചോദിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ തന്റെ കുടിലിലേക്ക് നടന്നു. തന്റെ ഇനിയുള്ള ജീവിതത്തിന്റെ  കണക്കുകളെ കൂർത്ത കല്ലുകളിൽ ചവിട്ടി മെതിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ട് ആരുമറിയാതെ ഇടറി… ആരോടും പരാതിയില്ലാതെ വെറുപ്പില്ലാതെ നിസ്വാർത്ഥനായി