കൊറോണ ആധിപത്യ കാലഘട്ടത്തിലെ കുയിൽ

ഹോസ്റ്റൽ കെട്ടിടത്തിന്റെ ഏറ്റവും മുകളിലത്തെ നിലയിലെ മുറിയിൽ എന്റെ ചിന്തകളും ഫാനും ഈ കോറോണ ആധിപത്യ കാലഘട്ടത്തെ മറി കടക്കുവാൻ മത്സരത്തോടെ  ചലിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു.. മുറിയിലെ ജനൽ പടിഞ്ഞാറ് വശത്തായതിനാൽ  കൊറോണ  ആധിപത്യ കാലത്ത് ഏറെ ആസ്വദിച്ചത്
ഭൂമിയിലെ എല്ലാറ്റിനും കാരണഭൂതനായതും എല്ലാ ആധിപത്യങ്ങളുടെ സാക്ഷിയുമായ  ക്ഷമാ ശീലനായ ആ തീഗോള രൂപത്തിന്റെ അസ്തമയ നേരത്തെ ചലനവും നിറപ്പകിട്ടുകളുമാണ്.. ഓരോ ദിവസവും വിവിധ നിറക്കൂട്ടുകൾ ചാലിക്കുന്ന ആ കാഴ്ച കാണാൻ’ ചെടികളെയും   ജനലരികിൽ പരിപാലിച്ചു പോന്നു.. . അസ്തമയ സൂര്യൻ നാലു ചുവരുകൾക്കുള്ളിലേക്ക് വർണ്ണങ്ങൾ ചാലിക്കുന്ന നേരം വ്യായാമത്തിനായ് മാറ്റിവെച്ചു.. ഭൂമിയുടെ എല്ലാ സത്യങ്ങളുടെയും നിശബ്ദ സാക്ഷിയായ ആ തീഗോളത്തെ നോക്കി വ്യായാമം ചെയ്യുമ്പോൾ മനസ്സും ശരീരവും ഒരു പോലെ  ശക്തിയാർജ്ജിക്കുന്നതു പോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു..   ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ കൊണ്ട് ദർശിക്കാൻ പോലും കഴിയാത്ത , മൃത്യുവിനെ കൊണ്ടുവരുന്ന  വയറസ്സിനെ ഭയന്ന് നാൽ ചുവരുകൾക്കുള്ളിലിരുന്ന് ജനലിലൂടെ പുറം ലോകത്തിന്റെ അനന്തതയെ നോക്കിയിരിക്കുന്ന എന്നെ ,  വർഷങ്ങളോളം   മനുഷ്യനെ ഭയന്ന് ലോക്ഡൗണിൽ കഴിഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്ന പക്ഷി മൃഗാദികളുമായ് ഉപമിച്ചു പോയി.. ഭുദ്ദിയിലും ശരീരഘടനയിലും പ്രവർത്തനത്തിലും വ്യത്യസ്തമാണെങ്കിലും സ്വാതന്ത്ര്യം നിഷേധിക്കുന്ന ഏത് സാഹചര്യങ്ങളോടും പൊരുതുവാൻ എല്ലാ ജീവികൾക്കും  സാധ്യമല്ല.
നിറയെ മാങ്ങകൾ തൂങ്ങി നിൽക്കുന്ന മാവിൻ ചില്ലയിൽ കാലുകൾ ഉറപ്പിച്ച് ആരെയും ഭയമില്ലാതെ  ഏറെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ ധീരനായിരിക്കുന്ന ഒരു കുയിൽ എന്നെ നോക്കി എന്തൊക്കയോ പരിഹാസത്തോടെ പറയുന്നതുപോലെ.. ആകാശത്തിലെ സമാധാനത്തിന്റെ തൂവെള്ളയാർന്ന മേഘങ്ങൾക്ക് താഴെ വർഷങ്ങളായി എന്റെ ശ്രന്ധയിൽ പെടാതിരുന്ന  കൂട്ടമായ് പറക്കുന്ന പറവകൾ ഇന്ന് അങ്ങുമിങ്ങും  പറന്നു  ആഘോഷിക്കുന്ന ദ്യശ്യവിസ്മയത്തെ നോക്കി,   കേൾക്കാൻ ബാധ്യസ്ഥനാണെന്ന ധാർമ്മിക ബോധത്തോടെ ജനലിനരികെ അൽപം ചരിഞ്ഞിരുന്നു, മനസ്സും ചെവിയും ആ കുയിലിന്റെ സ്വരങ്ങളിലേക്ക് ചേർത്തു വച്ച് നെഞ്ചടിപ്പോടെ കേട്ടിരിന്നു….
“ഹേ മനുഷ്യ .. എത്ര നിഷ്ഠൂരമായാണ് നി കൊന്നൊടുക്കിയത്..ജീവനുള്ളവയെയെല്ലാം  നിർജ്ജീവമാക്കാനുള്ള നിന്റെ തിടുക്കം എത്ര ഭയാനകമായിരുന്നു.. ഭൂമിയിലുള്ളതും അതിനപ്പുറത്ത് തേടി കണ്ടു പിടിക്കുന്നതുമെതെല്ലാം സ്വന്തമാക്കി മാറ്റിയെന്ന അഹന്ത എത്ര പരിഹാസകരമാണ് മനുഷ്യാ! ഞങ്ങൾ നിങ്ങൾക്കായ് സുരക്ഷിതമായ ഒരു ലോകം ക്ഷതമേൽക്കാതെ നില നിർത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ
അവിടം ഞങ്ങൾക്കായ് നിങ്ങൾ കെണിയൊരുക്കിയത് ഒരിക്കലും വേദനിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല.. പകരം ദീർഘവീക്ഷണമില്ലാതെയുള്ള നിങ്ങളുടെ ജീവിത ശൈലി ഞങ്ങളിൽ ആശങ്കയുളവാക്കി..    ലയവും  താളവും ഭാവവും നിറഞ്ഞ  എന്റെ ഓരോ കൂവിവിളിയും നിങ്ങളുടെ സ്വേച്ഛാധിപത്യത്തിനെതിരെയുള്ള സമരമുറയായിരുന്നു.. ചെവി കൊള്ളാതെ പോയ ആ സമര മുറയുടെ അർത്ഥം നിങ്ങൾ ഇന്ന് തിരിച്ചറിയുന്നതിൽ ഏറെ സമാധാനം… സ്വതന്ത്രമായ ഒരു ലോകം നിങ്ങൾക്കായ് തുറന്നു തന്നപ്പോൾ  നിങ്ങൾ ഉപേക്ഷിച്ചത് സ്വന്തം ജീവിവർഗ്ഗത്തിന്റെയുമെന്ന പോലെ മറ്റു ജീവലോകത്തിന്റെയും വൈകാരികത പോലും മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്ന നിങ്ങളുടെ ബുദ്ധിവൈഭവത്തേയാണ്…
സ്വന്തം മനുഷ്യ കുലത്തിനോടു പോലും നിങ്ങൾ നൈതികമായ് പ്രവർത്തിച്ചിരുന്നുവോ? ദിവസങ്ങളോളം പട്ടിണി കിടക്കുന്ന മനുഷ്യ കുഞ്ഞുങ്ങൾ നിങ്ങൾക്കിടയിലുണ്ടായിരുന്നില്ലേ! അവർക്കും അവകാശപ്പെട്ടിരുന്ന ഭക്ഷണത്തിന്റെ ഒരംശം പോലും എന്ത് കൊണ്ടവരിcലക്ക് എത്തി ച്ചേരുന്നില്ല. പാർക്കാൻ സുരക്ഷിതമായൊരിടം ഇല്ലാതെ ഭയത്തോടെ ലോകം മുഴുവൻ  അലഞ്ഞ അഭയാർത്ഥികൾ നിങ്ങൾക്കിടയിലുണ്ടായിരുന്നില്ലേ?. മഹാമാരി അദൃശ്യനായ് നിങ്ങളുടെ ശക്തിയെ തകർക്കുമ്പോൾ ആ സാധുക്കളിൽ നിന്നും നിങ്ങളിലേക്ക് ഏറെ അകലമില്ലന്ന് വൈകിയെങ്കിലും തിരിച്ചറിഞ്ഞുവല്ലോ തുല്ല്യനീതിയുള്ളയിടത്ത് ആ മഹാമാരി പറന്നകന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്നതും നിങ്ങൾ കാണുന്നുവോ?  ..  ഇനിയുമേറെ കാലം ഈ നാല് ചുവരുകൾക്കുള്ളിൽ നീ കഴിയണമെന്ന് ഞങ്ങൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല.  ഒരേ യുഗത്തിൽ ജനിച്ച നാം പരസ്പരം അറിഞ്ഞും സ്നേഹിച്ചും സംരക്ഷിച്ചും സഹകരിച്ചും ഏറെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ സന്തോഷഭരിതരായി കഴിയേണ്ടവരാണ്.ഈ കാലത്തേയും  തരണം ചെയ്യാൻ ഒരിക്കൽ നിന്റെ ഭുദ്ദിക്കും സ്വയം പ്രതിരോധിക്കുവാനുള്ള ശാരീരികമായ നിന്റെ കഴിവിനും സാധിക്കും.. എന്റെ മധുരമാർന്ന കൂവിവിളികൾ ഇനിയും ഒരു സമരമുറയായ് മാറാതിരിക്കാനുള്ള ഒരു ലോകത്തെ നമുക്ക് ‘സൃഷ്ടിക്കാം…ചോദിക്കുവാനും പറയുവാനുമിനിയുമേറെയുണ്ടെങ്കിലുമതിനായ്  എന്റെ ഈ ആയുസ്സ് പോലും തികയില്ല മനുഷ്യാ. ഞാൻ  പോവുന്നു”..ആത്മാർത്ഥമായ എല്ലാ ധാർമ്മിക ഉത്തരവാദിത്തം നിർവഹിച്ച് സ്വതന്ത്രമായ് ഉയരങ്ങളിലേക്ക്  ആ കുയിൽ പറന്നു… .. അസ്തമയ സൂര്യന്റെ വർണപകിട്ടുകൾ  മറഞ്ഞു പോയ നേരം നെടു വീർപ്പോടെ പതിയെ ജനൽ പാളികൾ അടച്ച് അടുത്ത സായാഹ്നത്തിനായ് ഞാൻ കാത്തിരുന്നു