വികസനം

വരണ്ട് വിണ്ടു കീറിയ മണ്ണിലേക്ക് നോക്കി അയാൾ വ്യാകുലനായി …നാഴികകൾക്കപ്പുറത്തുള്ള നദിയുടെ വറ്റാനിരിക്കുന്ന നേരിയ നീരൊഴുക്ക് അയാളുടെ മനസ്സിനെ അസ്വസ്ഥമാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു.. ഞാനെന്ത് പിഴച്ചു.. അയാൾ കൈകൾ രണ്ടും നെഞ്ചിൽ ചേർത്ത് പിടിച്ചു വിതുമ്പി. അന്തിയുറങ്ങും വരെ മണ്ണിനെ തലോടുന്ന തനിക്ക് ഒരു പുൽനാമ്പു പോലും വളർത്താൻ പ്രകൃതിയുടെ അനുമതിയില്ലാതായല്ലോ. . അധ്വാനിക്കുവാനുള്ള ചങ്കുറപ്പിൽ നിന്നായിരുന്നു അയാൾ ഈ ലോകത്തിനോടുള്ള വിശ്വാസം കെട്ടിപ്പൊക്കിയിരുന്നത് .നെടുവീർപ്പോടെ അയാൾ മണ്ണിൽ മലർന്ന് കിടന്നു അസ്തമയ സൂര്യനെ നോക്കി ക്ഷീണിതനായ് പതിയെ മയക്കത്തിലേക്ക് വീണു..വികസിത മനുഷ്യന്റെ ആധിപത്യത്ത്യത്തിന്റെ വിഴുപ്പ് വികസ്വര മനുഷ്യൻ തന്റെ തലയിൽ ചുമക്കണമെന്ന യാഥാർഥ്യം അയാൾ തിരിച്ചറിയാതെ സ്വയം ഏറ്റു വാങ്ങി…  കൊത്തിയെടുക്കാൻ ഒരു നെന്മണി പോലുമില്ലാതെ  പകൽ മുഴവൻ അലഞ്ഞ് അവശരായ പറവകൾ  മണ്ണിൽ  കിടന്നുറങ്ങുന്ന ആ മനുഷ്യന്റെ മുകളിലൂടെ  ധൃതിയിൽ കൂടണയാനായ് പറന്നു… തന്റെ സ്ഥായിയായ കർമ്മം തെറ്റിക്കാതെ സൂര്യൻ  ചക്രവാള ത്തിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങി ഭൂമി മറ്റൊരു പ്രഭാതത്തിനായ് ഒരുങ്ങി.. അഗാധമായ ഉറക്കത്തിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങിയ അയാൾ  സൂര്യന്റെ ഇളം ചൂടിൽ കണ്ണുകൾ തുറന്നു   ചുറ്റിലും നോക്കി . തന്റെ മേനിയിലെ ഒരു വിയർപ്പു തുള്ളി പോലും ഈ മണ്ണിൽ അവശേഷിക്കുന്നില്ലല്ലോ. ഇനിയെന്ത്? എങ്ങനെ? എപ്പോൾ?
ഉണങ്ങി വരണ്ട പുൽനാമ്പുകളോട് ഹൃദയം തുറന്ന് കുശലം ചോദിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ തന്റെ കുടിലിലേക്ക് നടന്നു. തന്റെ ഇനിയുള്ള ജീവിതത്തിന്റെ  കണക്കുകളെ കൂർത്ത കല്ലുകളിൽ ചവിട്ടി മെതിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ട് ആരുമറിയാതെ ഇടറി… ആരോടും പരാതിയില്ലാതെ വെറുപ്പില്ലാതെ നിസ്വാർത്ഥനായി